Runt henne hänger daggen på gräset,

Runt henne hänger daggen på gräset, men det är tårar av samma sort som hon hört berättas att odjur från fjärran länder fäller, de som sägs gråta i samma stund som de slukar sina rov. Så klart att blommorna sträcker sig vackrare och starkare just här än på annat håll. Skulle skogen själv alls stå här, om det inte vore för att den kunde förleda sina gäster att stanna längre än de borde? Dess gåvor är villkorade. När hon lyfter blicken till träden är de inte länge desamma, blott rovdjur begåvade med oändligt tålamod. Deras grenar inte längre bara hölje och skydd, utan samtidigt giriga klor som sträcker sig mot henne och de hennes. Här i de små dödas dunge ska avgiften för dröjsmål betalas. Hon kan inte stanna.När hon kommer tillbaka med alldeles för få bär ser hon på Lisas blick att hon vet var hon varit. Till sin förvåning ser hon skam i Lisas ögon snarare än förebråelse. Anna Stina ställer sin fråga. ”Barnet du födde, ligger han också där? Är det därför du kommer hit om somrarna?”Lisa vänder bort sitt ansikte.”Fältskären sa att han föll sönder i samma stund som han kom ur mig. Grå som skämt kött, så sa han. Jag fick aldrig se honom. Man gav mig ett litet bylte som jag aldrig tordes öppna. Men i mitt hjärta ser han ut precis som dina. Vacker och välskapt. Fastän död.”11.Hösten kommer till Skuggan med försåt. Dagarna blir kortare, och på varje träd och buske börjar löven skifta färg tills Anna Stina kan lyfta blicken uppåt och där se mer gult än grönt. Ändå är det luften som förkunnar säsongernas skifte bäst. Om kvällen kallnar skogen hastigt. Tiden blir svårare att känna av. De strålar som en gång föll rakt ner genom grenverken vid middagstid blir allt flackare, och när vinden ligger på från staden tillräckligt bra för att att hon ska kunna räkna slagen från Adolf Fredriks torn tror hon ofta att hon tagit miste, ända tills skymningen kryper sig på tidigare än förut. När stormen härjar i lövverken hemsökts också skogens golv av irrande vindpustar, och i draget finns nu ett bett av kyla. Var dag tar de tillvara de sista gåvorna som sommarens ymnighetshorn kan erbjuda. Vildapelns grenar hänger tunga av frukt att samla och spara. Av kantareller finns ett överflöd. Än nappar fisken i Uggleviken på bete, men Lisa vädrar i luften med en orolig min. ”Kom med mig.”De bär varsitt barn, längre inåt skogen där en gömd stig leder vidare under skägglav och ruttnande ek. De hinner inte gå långt innan Lisa hejdar sig och kisar in mellan stammarna mot en låg kulle. Hon går några steg in och finner det hon letar efter.Hon lyfter en härva av döda kvistar åt sidan, och blottar några sammanfogade brädor där bakom. Också dessa går att flytta, och när hon lyft bort dem visar hon åt Anna Stina att komma. Det är en jordkula, grävd en handfull alnar in i backen. Tjocka grenar tjänar som bjälkar för att hålla taket uppstagat. Golvet är trampat hårt nog att få ytan att kännas som sten.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Runt henne hänger daggen på gräset, men det är tårar av samma sort som hon hört berättas att odjur från fjärran länder fäller, de som sägs gråta i samma stund som de slukar sina rov. Så klart att blommorna sträcker sig vackrare och starkare just här än på annat håll. Skulle skogen själv alls stå här, om det inte vore för att den kunde förleda sina gäster att stanna längre än de borde? Dess gåvor är villkorade. När hon lyfter blicken till träden är de inte länge desamma, blott rovdjur begåvade med oändligt tålamod. Deras grenar inte längre bara hölje och skydd, utan samtidigt giriga klor som sträcker sig mot henne och de hennes. Här i de små dödas dunge ska avgiften för dröjsmål betalas. Hon kan inte stanna.
När hon kommer tillbaka med alldeles för få bär ser hon på Lisas blick att hon vet var hon varit. Till sin förvåning ser hon skam i Lisas ögon snarare än förebråelse. Anna Stina ställer sin fråga. ”Barnet du födde, ligger han också där? Är det därför du kommer hit om somrarna?”
Lisa vänder bort sitt ansikte.
”Fältskären sa att han föll sönder i samma stund som han kom ur mig. Grå som skämt kött, så sa han. Jag fick aldrig se honom. Man gav mig ett litet bylte som jag aldrig tordes öppna. Men i mitt hjärta ser han ut precis som dina. Vacker och välskapt. Fastän död.”
11.
Hösten kommer till Skuggan med försåt. Dagarna blir kortare, och på varje träd och buske börjar löven skifta färg tills Anna Stina kan lyfta blicken uppåt och där se mer gult än grönt. Ändå är det luften som förkunnar säsongernas skifte bäst. Om kvällen kallnar skogen hastigt. Tiden blir svårare att känna av. De strålar som en gång föll rakt ner genom grenverken vid middagstid blir allt flackare, och när vinden ligger på från staden tillräckligt bra för att att hon ska kunna räkna slagen från Adolf Fredriks torn tror hon ofta att hon tagit miste, ända tills skymningen kryper sig på tidigare än förut. När stormen härjar i lövverken hemsökts också skogens golv av irrande vindpustar, och i draget finns nu ett bett av kyla. Var dag tar de tillvara de sista gåvorna som sommarens ymnighetshorn kan erbjuda. Vildapelns grenar hänger tunga av frukt att samla och spara. Av kantareller finns ett överflöd. Än nappar fisken i Uggleviken på bete, men Lisa vädrar i luften med en orolig min.
«Έλα μαζί μου.»
Φέρνουν τις αντίστοιχες παιδιά, μακρύτερα μέσα στο δάσος, όπου ένα κρυφό μονοπάτι οδηγεί στο γένια και σήψη βελανιδιάς. Δεν έχετε χρόνο να πάτε πολύ πριν σταματήσει και οι συνομήλικοί Lisa έξω μεταξύ των φυλών σε ένα χαμηλό λόφο. Περπατάει μερικά βήματα και ευρήματα ότι ψάχνει.
Έχει εγείρει ένα κουβάρι των νεκρά κλαδιά κατά μέρος, εκθέτοντας μερικά ένωσε τα διοικητικά συμβούλια πίσω. Επίσης μπορούν να κινηθούν, και όταν τους σήκωσε τα πόδια, που δείχνει την Annastina να έρθει. Είναι μια μπάλα έδαφος, έσκαψε μια χούφτα των ναυπηγείων μέχρι το λόφο. Χοντρά κλαδιά χρησιμεύσει ως δοκάρια για να κρατήσει το ανώτατο όριο ενισχυμένος. Το πάτωμα είναι καταπατείται αρκετά σκληρά στην επιφάνεια για να αισθάνονται σαν πέτρα.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Γύρω της, η δροσιά κρέμεται στο γρασίδι, αλλά είναι δάκρυα του ίδιου είδους που άκουσε είπε ότι κτήνη από μακρινές χώρες χύνουν, εκείνοι που λένε να κλαίνε τη στιγμή που καταβροχθίζουν τη λεία τους. Φυσικά τα λουλούδια εκτείνονται πιο όμορφα και πιο δυνατά εδώ από οπουδήποτε αλλού. Θα μπορούσε το ίδιο το δάσος να σταθεί εδώ, αν δεν ήταν επειδή θα μπορούσε να οδηγήσει τους καλεσμένους του να μείνουν περισσότερο από ό, τι θα έπρεπε; Τα δώρα του είναι υπό όρους. Όταν σηκώνει το βλέμμα της στα δέντρα, δεν είναι πολύ τα ίδια, μόνο αρπακτικά προικισμένα με άπειρη υπομονή. Τα κλαδιά τους δεν είναι πλέον απλά περίβλημα και καταφύγιο, αλλά την ίδια στιγμή άπληστα νύχια που τεντώνεται προς αυτήν και το δικό της. Εδώ, στο δάσος των μικρών νεκρών, η αμοιβή για καθυστέρηση θα πρέπει να καταβληθεί. Δεν μπορεί να μείνει.
Όταν επιστρέφει με πολύ λίγες κουβαλά, κοιτάζει το βλέμμα της Λίζα ότι ξέρει που ήταν. Για την έκπληξή της, βλέπει την ντροπή στα μάτια της Λίσα, παρά στην μομφή. Η ' ννα Στίνα ρωτάει την ερώτησή της. "Το μωρό που γέννησες, είναι επίσης ξαπλωμένος εκεί; Γι ' αυτό έρχεσαι εδώ τα καλοκαίρια; "
Η Λίζα γυρίζει το πρόσωπο της μακριά.
"Ο κόφτης είπε ότι κατέρρευσε τη στιγμή που βγήκε από μέσα μου. Το γκρίζο σαν αστείο κρέας, είπε. Δεν τον είδα ποτέ. Μου έδωσες μια μικρή προτομή που δεν έπρεπε ποτέ να ανοίξω. Αλλά στην καρδιά μου, μοιάζει σαν το δικό σου. Όμορφη και καλοφτιαγμένη. Αν και νεκρός. "
11.
Το φθινόπωρο έρχεται στη σκιά με ύπουλη. Οι μέρες βραχύτεροι, και σε κάθε δέντρο και θάμνο, τα φύλλα αρχίζουν να μετατοπίσει το χρώμα μέχρι η Άννα Στίνα να σηκώσει τα μάτια της προς τα πάνω και να φανεί πιο κίτρινο από το πράσινο. Ωστόσο, ο αέρας είναι αυτός που διακηρύσσει την στροφή των εποχών καλύτερα. Το βράδυ, το δάσος κρυολογά βιαστικά. Οι ακτίνες που κάποτε έπεσαν κατευθείαν μέσα από τον καβάλο λειτουργούν το μεσημέρι γίνονται πιο κολακείες, και όταν ο άνεμος είναι από την πόλη αρκετά καλά για να μετρήσει τα χτυπήματα από τον πύργο του Αδόλφου Φρέντρικ, συχνά πιστεύει ότι έχει χάσει Μέχρι το σούρουπο να σέρνεται πιο νωρίς από πριν. Όταν η καταιγίδα καταστρέφει το φύλλωμα, το πάτωμα του δάσους είναι επίσης στοιχειωμένο από παραληρητούς ανέμους, και στην κίνηση υπάρχει τώρα ένα δάγκωμα του κρύου. Κάθε μέρα, εκμεταλλεύονται τα τελευταία δώρα που μπορεί να προσφέρει αυτό το καλοκαιρινό κέρατο. Τα κλαδιά του Wild πυλώνα κρέμονται βαρύ με φρούτα για να συλλέξει και να σώσει. Από τις άκρες υπάρχει αφθονία. Από το ψάρι στο Ουγκουλέκεν στο δόλωμα, αλλά η Λίζα μυρίζει στον αέρα με ένα ταραγμένο πρόσωπο.
"Έλα μαζί μου".
Ο καθένας τους κουβαλάει το παιδί του, πιο μέσα στο δάσος, όπου ένα κρυφό μονοπάτι οδηγεί κάτω από τα γένια και τη σάπια βελανιδιά. Δεν έχουν χρόνο για να πάνε πολύ πριν η Λίζα σταματήσει και Σκουπιά μεταξύ των κορμών προς ένα χαμηλό λόφο. Περπατάει μερικά βήματα και βρίσκει αυτό που ψάχνει.
Ανεβάζει ένα μπέρδεμα με νεκρά κλαδιά στην άκρη, και εκθέτει κάποια ενωμένα σανίδες πίσω. Κι αυτά μπορούν να μετακινηθούν, και όταν τα σηκώσει, δείχνει την ' ννα Στίνα να έρθει. Είναι μια μπάλα γείωσης, έσκαψαν μια χούφτα ξωτικά στο λόφο. Πυκνά κλαδιά χρησιμεύουν ως δοκάρια για να κρατήσει την οροφή κατειλημμένη. Το πάτωμα ποδοπατήθηκε αρκετά σκληρά για να κάνει την επιφάνεια να αισθάνεται σαν βράχος.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Γύρω της κρέμεται το στιλέτο στο γρασίδι, αλλά είναι δάκρυα του ίδιου είδους που έχει ακούσει να λένε ότι τέρατα από μακρινές χώρες πέφτουν, αυτοί που λένε να κλαίνε την ίδια στιγμή που καταβροχθίζουν το θήραμά τους.Φυσικά τα λουλούδια είναι πιο όμορφα και πιο δυνατά εδώ από οπουδήποτε αλλού.Θα στεκόταν το ίδιο το δάσος εδώ, αν δεν ήταν για να δελεάσει τους επισκέπτες του να μείνουν περισσότερο από ό, τι θα έπρεπε;Τα χαρίσματά του είναι υπό όρους.Όταν κοιτάζει τα δέντρα, δεν είναι τα ίδια, αλλά αρπακτικά προικισμένα με άπειρη υπομονή.Τα κλαδιά τους δεν καλύπτουν και καλύπτουν πλέον, αλλά ταυτόχρονα απλώνουν άπληστα νύχια προς αυτήν και τα δικά της.Εδώ στις τάξεις των μικρών νεκρών, η αμοιβή για την καθυστέρηση που πρέπει να πάρω.Δεν μπορεί να μείνει.
Όταν επιστρέφει με πάρα πολλά μούρα, κοιτάζει τα μάτια της Λίσα και βλέπει ότι ξέρει που ήταν.Προς έκπληξή της, βλέπει ντροπή στα μάτια της Λίσα αντί να την κατηγορεί.Η Άννα Στίνα κάνει την ερώτηση της. Το παιδί που γέννησες, είναι εκεί;Γι'αυτό έρχεσαι εδώ τα καλοκαίρια;"
Η Λίσα γυρίζει το πρόσωπό της.
"Ο κόφτης πεδίου είπε ότι κατέρρευσε τη στιγμή που βγήκε από μένα.Ο Γκρέι είναι αστείο με το κρέας, είπε.Δεν πρόλαβα να τον δω.Μου έδωσαν ένα μικρό βραστό που δεν έπρεπε να ανοίξω.Αλλά στην καρδιά μου, μοιάζει με τη δική σου.Όμορφη και κοινωνική.Αν και νεκρός."
11.
Το φθινόπωρο έρχεται στη Σκιά επίτηδες, οι μέρες γίνονται συντομότερες, και σε κάθε δέντρο και θάμνο, τα φύλλα αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα μέχρι η Άννα Στίνα μπορεί να σηκώσει τα μάτια της ψηλά και να δει πιο κίτρινο από πράσινο.Ωστόσο, ο αέρας είναι αυτός που ανακοινώνει καλύτερα την αλλαγή των εποχών, αν το βράδυ δροσίζει το δάσος γρήγορα.Ο χρόνος γίνεται όλο και πιο δύσκολος.Οι ακτίνες που κάποτε έπεσαν μέσα από τα κλαδιά το μεσημέρι γίνονται όλο και πιο κολακευτικές, και όταν ο άνεμος έρχεται από την πόλη αρκετά καλά για να μετρήσει τα χτυπήματα από τον πύργο του Αδόλφου Φρέντερικ που συχνά νομίζει ότι έχει χάσει, μέχρι να πέσει το σούρουπο νωρίτερα από πριν.Όταν η καταιγίδα μαίνεται στα φύλλα, το δάπεδο του δάσους είναι επίσης στοιχειωμένο από άγριους ανέμους, και εν κινήσει υπάρχει τώρα ένα δάγκωμα του κρύου.Κάθε μέρα εκμεταλλεύονται τα τελευταία δώρα που μπορεί να προσφέρει το κέρας επικηρυγμένων του καλοκαιριού.Τα κλαδιά του άγριου φέρουν βαριά φρούτα για να μαζέψουν και να σώσουν.Υπάρχει αφθονία πολυελαίων, και τα ψάρια στον Κόλπο της Κουκουβάγιας τρώνε ακόμα δόλωμα, αλλά η Λίσα λαχανιάζει στον αέρα με ανήσυχο πρόσωπο.
"Έλα μαζί μου."
Μεταφέρουν κάθε παιδί πιο βαθιά στο δάσος όπου ένα κρυφό μονοπάτι οδηγεί κάτω από τα γένια και την σάπια βελανιδιά.Δεν θα πάνε μακριά πριν σταματήσει η Λίσα και κατουρήσει ανάμεσα στις φυλές σε ένα χαμηλό λόφο.Μπαίνει σε λίγα βήματα και βρίσκει αυτό που ψάχνει.
Σηκώνει ένα σωρό από νεκρά κλαδιά στην άκρη, αποκαλύπτοντας μερικές ενωμένες σανίδες εκεί πίσω.Αυτά, επίσης, μπορούν να μετακινηθούν, και όταν τα σηκώνει, δείχνει την Άννα Στίνα να έρθει.Είναι μια υδρόγειο, έσκαψε μια χούφτα μικρά στο λόφο.Τα χοντρά κλαδιά χρησιμεύουν ως δοκοί για να διατηρείται η οροφή όρθια.Το πάτωμα ποδοπατιέται αρκετά σκληρά για να κάνει την επιφάνεια να μοιάζει με πέτρα.